Bukhara
03 mei 2015
🇺🇿
vanuit Oezbekistan
Oezbekistan 02-05-2015
Vandaag hebben we een stadswandeling van 9 tot 4 uur. Stappers aan, rugzak met water bij. Onze gids haalt ons stipt op tijd op bij het hotel. Ons hotel zit in het oostelijk deel van het centrum, we
wandelen vandaag naar het westelijk deel.
Bukhara heeft een historie van zo'n 2.500 jaar, 300.000 inwoners, veel laagbouw vanwege aardbeving gevoelige omgeving en heel veel monumenten om te bezoeken.
Er loopt een kanaal door de stad van oost naar west, dat zullen we vooral volgen. We bezoeken de grote Kaylan Minaret, (voormalige) madrasahs ( religieuze scholen), caravans serails ( hotels voor
handelsreizigers), moskeeën, mausoleums, markthallen. Hier is men al meer gericht op de toerist. Ambachtslieden proberen hun waren te slijten: tafellinnen, kleden, kleding, keramiek, tassen,
koperwerk etc. Op elke hoek is wel een kraam te vinden.
Na het Samanid Mausoleum nemen we lunchpauze aan de rand van een grote vijver in een stadspark: eerst camca, een warm pasteibroodje met tomatensaus, vervolgens heerlijke shaslicks en.... groene
thee. De gids heeft tot nu toe haar verhaal haast gedicteerd en ons strak door de stad gedirigeerd, nu is er eindelijk eens tijd om over het dagelijkse leven te praten. Ze komt uit Tajikistan, kan
sinds de opheffing van de Sovjet-Unie haar familie daar nog maar moeilijk bezoeken. Sinds Oezbekistan een zelfstandige republiek is, vindt ze het leven er niet gemakkelijker op geworden. Dat geeft
weer spanning met haar kinderen, die de nieuwe republiek en de veranderingen meer accepteren. Terwijl we zo in gesprek zijn, blijkt men op zo'n 20 meter van ons terras begonnen te zijn met een
rituele slachting van een schaap! Niet dat dit een dagelijks tafereel in het openbaar is, maar je staat toch even raar te kijken. Het beest ligt, gekeeld, op zijn rug in het gras ( we hebben niets
gehoord!), ze hebben lucht in zijn buik geblazen, zodat ze hem dan beter kunnen villen. Ze zijn net begonnen zijn "ritssluiting" open te maken.
We vervolgen de stadswandeling met een bezoek aan Ark Fortress, de oude vestigingsstad van Bukhara. In september 1920 heeft het Rode Leger het fort gebombardeerd, waardoor veel verloren is gegaan.
Inmiddels is men met een gedeeltelijke reconstructie/restauratie begonnen. Een enorme stadswal met daarbovenop het fort. Uitzicht over de stad.
Zo wandelen we weer terug naar het oostelijk deel, naar ons hotel. De stad heeft veel last van het hoge en zilte grondwater uit de woestijn waardoor gebouwen aangetast zijn, men blijft renoveren en
restaureren. Ook het woestijnzand had veel gebouwen "begraven", waardoor na veel archeologisch onderzoek en werk deze weer zichtbaar zijn geworden.
We hebben op onze reis heel veel monumenten gezien, elke stad heeft zijn historie met held, martelaar, heilig verklaarde en vereringen. Het duizelt af en toe, en eerlijk gezegd, soms is het ook
genoeg geweest.
Van de fietsdames krijgen we een bericht dat ze nog zo'n 40 km van Bukhara zitten, in Navoyi. Of ze nog in Bukhara zullen zijn vanavond is niet duidelijk.
Lekker badderen, chillen en eten bij het naastgelegen restaurant op het dakterras. Helaas is alles vol, we kunnen eventueel aanschuiven bij een ander stel, geen bezwaar.
Zit daar een man, alleen aan tafel, over zijn menukaart gebogen......Mr. James Peach.
De Engelsman die dezelfde route volgt als onze dames! Hij nodigt ons uit bij hem te komen zitten. Hij is zover met de dames meegereisd, maar zij bleven kamperen in Navoyi, hij moest vanwege
thuiscontact in de stad zijn en verblijft in een jeugdhostel in de buurt van ons hotel. Daar zullen de dames morgen ook inchecken. Hij vertelt onder indruk te zijn van hun teamwork, wat ze allemaal
voor elkaar krijgen! Tijdens hun reis richting Bukhara, verbleven ze met zijn allen in een hotel met restaurant. De dames hadden boodschappen ingeslagen voor het avondmaal, stappen de keuken in en
gaan vervolgens hun eigen maaltijd bereiden, naast de chef de cuisine. Op de markt worden bananen gekocht, maar de prijs staat de dames niet aan, er wordt onderhandeld. De verkoper maakt duidelijk
dat die prijs ook net is betaald door de man naast hen.......James Peach. James voelt zich aardig opgelaten. Ze krijgen wel hun zin!
03-05-2015
Vandaag gaan we met de auto buiten de stad een en ander bezichtigen: de zomerresidentie van de laatste emir van Bukhara (van rond 1915). Het mausoleum/de bedevaartplaats van Naqshbandi: jongelui
willen met ons op de foto en proberen hun Engels te oefenen. Aan de overkant van de weg gaan we naar een Oezbeekse "fastfood": de Oezbeken offeren regelmatig schapen/geiten om een gunst te krijgen.
We lopen langs een langgerekt gebouw. Ineens staan we bij een slachtplaats, waar ze net een schaap naar de eeuwige jachtvelden hebben geholpen. Daarna gaat het vlees naar een grote ruimte waar wel
10 houtgestookte fornuizen staan. Ieder die een beest heeft laten slachten, kan daar het vlees (laten) bereiden, een bedrijvigheid en hitte van jewelste. Er wordt gekookt, gebakken, gestoofd,
gehakt, gesneden. Je mag in alle pannen komen kijken, de Oezbeken willen graag met je delen. Als de maaltijd klaar is, gaat de hele familie/groep met alle andere lekkernijen die ze hebben
meegebracht aan tafel, soms wel groepen van 20 personen. De mensen nodigen je uit om aan tafel te komen. Een vrolijke stemming overal. Voor ons westerlingen wel even slikken. Een manier van
fastfood of Oezbeekse wijze?
Daarna nog een bezoek aan een nogal vervallen necropolis en weer een moskee. De gids brengt ons terug naar het hotel, voor de komende 1,5 dag vrij. Na de lunch een siësta. De dames zijn intussen
ook in hun hostel aangekomen. Begin van de avond samen geborreld en daarna gezellig diner. We spreken voor morgen een gezamenlijk programma af. Nu Bedtijd!
Reacties
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!