Afsluiting reis Oezbekistan
15 mei 2015
🇺🇿
vanuit Oezbekistan
De foto's zijn geselecteerd en verstuurd.De reiservaringen van de meiden op hun tandems en onze ervaringen per auto/trein en zelfs een één-kilometer lange tochtop een kameel (Helaas geen foto hiervan!) bij het Aidarkul Meer.
Oezbekistan is door de eeuwen heen steeds door andere volken overheerst. Dat zie je steeds in het land en bij de bevolking terug: mengelingen van Arabisch, Russisch, Indiaas, Mongools/Chinees.
Sinds de overheersing door Rusland (2e helft 19e eeuw) zijn er rond die tijd,door de opkomst van de fotografie, heel veel foto's gemaakt. Die worden nu(vooral m.b.t. de monumenten) op veel plaatsen getoond, waardoor je een goede verglijking hebt.Oezbekistanis sinds haar onafhankelijkheid begin negentiger jaren bezig meteen enorme voorwaartse ontwikkeling. De monumenten zijn gerestaureerd, de economie groeit, er wordt gebouwd/verbouwd, men is bezigeen eigen identiteit te creeën.
Intussen zijn de fietsdames Turkmenistan gepasseerd en sinds gisteren in Iran. Hier zullen ze de komende 3 weken langs de noordkant (Kaspische zee)fietsen, richting Azerbadjan, Armenië en Georgië, metals uitstap Teheran en Isfahan. Via Thunderclap hebben we intussen een teken van leven, het social media contact zal de komende tijd beperktzijn.
Khiva-Tashkent 7 en 8 mei 2015
07 mei 2015
🇺🇿
vanuit Oezbekistan
07-05-2015
Vandaag vroeg op: om half 8 worden we opgehaald voor onze terugvlucht van Khiva naar Tashkent. Het einde van onze rondreis door prachtig Oezbekistan.
De incheck gaat vlot, we maken een tussenstop in Bukhara en vervolgens door naarhet (3e) vliegveld van Tashkent. Omdat dit een binnenlandse vlucht is, is er geen uitgebreide douane controle. Buiten staat Hammit de chauffeur ons al op te wachten en brengt ons naar het hotel.
Wat luchtigere kleding aan, het is benauwd warm buiten. Lunchen en wat door de stad gewandeld.
De fietsdames zijn gisteren weer in Tashkent aangekomen. Zij moesten voor hun Turkmeense visa terugkomen, daarmee combineren we onze laatste reisdag in Oezbekistan. Ze hadden een "taxi" geregeld vanuit Bukhara, een rit van zo'n 600 km, ongeveer 7 tot 8 uur rijden en verblijven nuin hetzelfde hostel als in het begin van deze weken.
Vanavondtreffen we demeidenen hebben we een "afscheidsmaal" in het Koreaanse restaurant bij het hotel.De communicatie met de bediening loopt niet altijd even vlot, maar we krijgen wat we bestellen, al is de volgorde wel anders dan bedoeld. Het eten is heerlijk, de ambiance top en gezellig!!
Na afloop gaan we met zijn allen naar ons hotel om bagage uit te wisselen (vooral de toiletartikelen zijn bij de dames in trek) Er wordt op de iPad nog een boodschap ingesproken voor het thuisfront. De meiden gaan vanavondstappen met een journalist, waarmee ze afgelopen middag nog een interview hebben gehad. Het afscheid is nu moeilijker dan afgelopen september op Schiphol, toen de hele kermis eromheen de sfeer meer droeg.Vele kussen en omhelzingen, zwaaien tot ze uit het zicht verdwenen zijn. Weer loslaten, dat blijft toch moeilijk.
Goede reis meiden!!
08-05-2015
Om half 2 in de ochtend worden we opgehaaldvoor onze thuisreis Tashkent-Moskou-Amsterdam. De bagage checkin op het vliegveld gaat vlot, nu de douane door: weer in de hectiekeen douaneformulier invullen, dan wachten, wachten, wachten.....We kruipen mee vooruit in de VIP-rij,het wordtwel door de douanier opgemerkt: wij zijn geen VIPPERS, maar we kunnen door. Dat viel mee.
De vluchten gaan vlot, om kwart over 12 's middags staan we op Schiphol. Snel een broodje met Hollandse koffie, danmet de trein terug naar Roosendaal, waar oma Rietje ons al staat op te wachten.
De fietsdames nemen vanavond vanuit Tashkent de nachttrein terug naar Bukhara. Op 10 mei a.s. worden ze bij de grens van Turkmenistan verwacht. Spannend!!
Bukhara-Khiva
06 mei 2015
🇺🇿
vanuit Oezbekistan
Oezbekistan 04-05-2015
Vandaag een hele dag vrij! We hebben met de dames afgesproken een rondje stad te doen, wat wij de afgelopen dagen hebben bezichtigd, doen we met de hele groep nog eens dunnetjes over. Met onze
"kennis" ( als we goed hebben opgelet bij de guided tour) lopen we het rondje centrum weer. Alleen hoeven we nu niet overal naar binnen
(behalve bij de souvenirwinkeltjes). We drinken Italiaanse koffie bij Gretchen, een Duitse dame die hier in de zomermaanden een koffiebar exploiteert. Lunchen weer in het park bij de grote vijver
(nu geen rituele slachting!), bezoeken Ark Fortress, slenteren zo weer terug richting centrum. Er worden souvenirs gekocht. Op de hoek van de straat wordt onderhandeld over de geldwisselkoers. De
beste man wordt "belaagd" door 6 dames, ja......dan geef je wel toe. Het is soms hilarisch: om een "paar" honderd dollars/ euri te wisselen, kom je even later met een boodschappentas vol soum weer
buiten. Krijg je pakketten van 1000-biljetten mee (1000 soum is 25 cent). Je hebt hier officieel en officieus. Van dat laatste wordt veelvuldig wederzijds gebruik gemaakt. Nog een drankje op het
terras, dan gaan we terug naar ons hotel, opfrissen, de PR bijwerken en opmaken voor een gezamenlijk Italiaans diner vanavond.
05-05-2015
Vandaag hebben we een reisdag. We verlaten Bukhara om naar Khiva ( in noordwestelijke richting) te gaan, door de Kyzylkum woestijn, zo'n 7 uur rijden. De route is dezelfde als de Zijderoute lang
geleden. Er is intussen wel een asfaltweg, maar veel asfalt is weg. Er wordt aan een nieuwe "snel"weg gewerkt, maar onze indruk is dat het niet snel gaat. Na 3 uur hotsenklotsen komen we bij een
stuk snelweg die klaar is.
4-Baans glad asfalt, wauw! Begint de auto te sputteren! #!*?!!###. Kunnen we eindelijk gas geven, gaat de auto niet harder dan 80 km. Toch geen autopech in de woestijn hè! Een collega-chauffeur
blijft bij ons in de buurt, voor het geval we stilvallen. Na een half uur aan de kant. Opnieuw starten, veel blauwe rook uit de knalpijp. Vermoedelijk vuile brandstof, even doorblazen die zooi. Dan
gaat het gelukkig weer goed en kunnen we doorrijden (140 km). Een uurtje later wordt er bij een "weg"-restaurant gestopt. De plee is een put met planken erover, achterin de wei. Er wordt met
gebaren gecommuniceerd, we kunnen er allemaal wel om lachen. We krijgen rundsoep, salade, brood en groene thee. De chauffeur doet intussen een hazenslaapje onder de boom. Na 3 kwartier pauze
voortzetting van de reis. Het laatste stuk is de weg weer slecht, rond 4 uur komen we bij ons hotel Malika in Khiva aan.
Khiva (Ichan-Kala Fortress) is een stad, met een hoge vestigingsmuur eromheen. Ons hotel lig op 150 meter buiten deze stadswal. Na ons een beetje opgefrist te hebben doen we alvast een rondje door
de binnenstad, die op zich niet zo groot is. Daarna douchen en begin van de avond in de stad eten. Khiva by night.
We krijgen bericht van de dames, dat ze vandaag Bukhara by bike hebben gedaan. Morgenochtend vertrekken Roos en Tessa weer naar Nederland.
06-05-2015
Om 9 uur staat onze gids alweer klaar voor de guided tour in Khiva. Ze begrijpt dat we al heel veel moskeeën, madrasahs en minaretten hebben bezocht. Ze vertelt over de historie van Khiva. De stad
is 2500 jaar oud, maar steeds veroverd en verwoest door allerlei heerschappen. Ooit hoofdstad van de rijke staat Chorasan/Khorasan, maar deze staat is op een gegeven moment opgedeeld , waarbij de
rijke gronden aan Turkmenistan zijn gegeven. We bezoeken de 2 paleizen van de Kahns. Er zijn hier ontzettend veel moskeeën en madrasahs: grondeigenaren bouwden dergelijke voor publiek nuttige
gebouwen, zodat ze dan geen belasting hoefden te betalen! Ze wijst ons de goede restaurantjes. De staat Khorasan was nooit zo actief islamitisch, men werd islamitisch om geen belasting te hoeven
betalen, maar heeft wel wijsgeleerden voortgebracht ( onder andere Al -Chwarizmi = algoritme geleerde/wiskundige). We stoppen op tijd, bezoeken zelf nog wat bezienswaardigheden.
De 4 meiden berichten dat ze onderweg zijn naar Tashkent, om daar morgen hun Turkmeense visa op te halen. Wij vertrekken morgenochtend per vliegtuig vanuit Urgench naar Tashkent. We hebben in
Tashkent nog een etentje met ze gepland.
Bukhara-Khiva
06 mei 2015
🇺🇿
vanuit Oezbekistan
Oezbekistan 04-05-2015
Vandaag een hele dag vrij! We hebben met de dames afgesproken een rondje stad te doen, wat wij de afgelopen dagen hebben bezichtigd, doen we met de hele groep nog eens dunnetjes over. Met onze
"kennis" ( als we goed hebben opgelet bij de guided tour) lopen we het rondje centrum weer. Alleen hoeven we nu niet overal naar binnen
(behalve bij de souvenirwinkeltjes). We drinken Italiaanse koffie bij Gretchen, een Duitse dame die hier in de zomermaanden een koffiebar exploiteert. Lunchen weer in het park bij de grote vijver
(nu geen rituele slachting!), bezoeken Ark Fortress, slenteren zo weer terug richting centrum. Er worden souvenirs gekocht. Op de hoek van de straat wordt onderhandeld over de geldwisselkoers. De
beste man wordt "belaagd" door 6 dames, ja......dan geef je wel toe. Het is soms hilarisch: om een "paar" honderd dollars/ euri te wisselen, kom je even later met een boodschappentas vol soum weer
buiten. Krijg je pakketten van 1000-biljetten mee (1000 soum is 25 cent). Je hebt hier officieel en officieus. Van dat laatste wordt veelvuldig wederzijds gebruik gemaakt. Nog een drankje op het
terras, dan gaan we terug naar ons hotel, opfrissen, de PR bijwerken en opmaken voor een gezamenlijk Italiaans diner vanavond.
05-05-2015
Vandaag hebben we een reisdag. We verlaten Bukhara om naar Khiva ( in noordwestelijke richting) te gaan, door de Kyzylkum woestijn, zo'n 7 uur rijden. De route is dezelfde als de Zijderoute lang
geleden. Er is intussen wel een asfaltweg, maar veel asfalt is weg. Er wordt aan een nieuwe "snel"weg gewerkt, maar onze indruk is dat het niet snel gaat. Na 3 uur hotsenklotsen komen we bij een
stuk snelweg die klaar is.
4-Baans glad asfalt, wauw! Begint de auto te sputteren! #!*?!!###. Kunnen we eindelijk gas geven, gaat de auto niet harder dan 80 km. Toch geen autopech in de woestijn hè! Een collega-chauffeur
blijft bij ons in de buurt, voor het geval we stilvallen. Na een half uur aan de kant. Opnieuw starten, veel blauwe rook uit de knalpijp. Vermoedelijk vuile brandstof, even doorblazen die zooi. Dan
gaat het gelukkig weer goed en kunnen we doorrijden (140 km). Een uurtje later wordt er bij een "weg"-restaurant gestopt. De plee is een put met planken erover, achterin de wei. Er wordt met
gebaren gecommuniceerd, we kunnen er allemaal wel om lachen. We krijgen rundsoep, salade, brood en groene thee. De chauffeur doet intussen een hazenslaapje onder de boom. Na 3 kwartier pauze
voortzetting van de reis. Het laatste stuk is de weg weer slecht, rond 4 uur komen we bij ons hotel Malika in Khiva aan.
Khiva (Ichan-Kala Fortress) is een stad, met een hoge vestigingsmuur eromheen. Ons hotel lig op 150 meter buiten deze stadswal. Na ons een beetje opgefrist te hebben doen we alvast een rondje door
de binnenstad, die op zich niet zo groot is. Daarna douchen en begin van de avond in de stad eten. Khiva by night.
We krijgen bericht van de dames, dat ze vandaag Bukhara by bike hebben gedaan. Morgenochtend vertrekken Roos en Tessa weer naar Nederland.
06-05-2015
Om 9 uur staat onze gids alweer klaar voor de guided tour in Khiva. Ze begrijpt dat we al heel veel moskeeën, madrasahs en minaretten hebben bezocht. Ze vertelt over de historie van Khiva. De stad
is 2500 jaar oud, maar steeds veroverd en verwoest door allerlei heerschappen. Ooit hoofdstad van de rijke staat Chorasan/Khorasan, maar deze staat is op een gegeven moment opgedeeld , waarbij de
rijke gronden aan Turkmenistan zijn gegeven. We bezoeken de 2 paleizen van de Kahns. Er zijn hier ontzettend veel moskeeën en madrasahs: grondeigenaren bouwden dergelijke voor publiek nuttige
gebouwen, zodat ze dan geen belasting hoefden te betalen! Ze wijst ons de goede restaurantjes. De staat Khorasan was nooit zo actief islamitisch, men werd islamitisch om geen belasting te hoeven
betalen, maar heeft wel wijsgeleerden voortgebracht ( onder andere Al -Chwarizmi = algoritme geleerde/wiskundige). We stoppen op tijd, bezoeken zelf nog wat bezienswaardigheden.
De 4 meiden berichten dat ze onderweg zijn naar Tashkent, om daar morgen hun Turkmeense visa op te halen. Wij vertrekken morgenochtend per vliegtuig vanuit Urgench naar Tashkent. We hebben in
Tashkent nog een etentje met ze gepland.
Bukhara
03 mei 2015
🇺🇿
vanuit Oezbekistan
Oezbekistan 02-05-2015
Vandaag hebben we een stadswandeling van 9 tot 4 uur. Stappers aan, rugzak met water bij. Onze gids haalt ons stipt op tijd op bij het hotel. Ons hotel zit in het oostelijk deel van het centrum, we
wandelen vandaag naar het westelijk deel.
Bukhara heeft een historie van zo'n 2.500 jaar, 300.000 inwoners, veel laagbouw vanwege aardbeving gevoelige omgeving en heel veel monumenten om te bezoeken.
Er loopt een kanaal door de stad van oost naar west, dat zullen we vooral volgen. We bezoeken de grote Kaylan Minaret, (voormalige) madrasahs ( religieuze scholen), caravans serails ( hotels voor
handelsreizigers), moskeeën, mausoleums, markthallen. Hier is men al meer gericht op de toerist. Ambachtslieden proberen hun waren te slijten: tafellinnen, kleden, kleding, keramiek, tassen,
koperwerk etc. Op elke hoek is wel een kraam te vinden.
Na het Samanid Mausoleum nemen we lunchpauze aan de rand van een grote vijver in een stadspark: eerst camca, een warm pasteibroodje met tomatensaus, vervolgens heerlijke shaslicks en.... groene
thee. De gids heeft tot nu toe haar verhaal haast gedicteerd en ons strak door de stad gedirigeerd, nu is er eindelijk eens tijd om over het dagelijkse leven te praten. Ze komt uit Tajikistan, kan
sinds de opheffing van de Sovjet-Unie haar familie daar nog maar moeilijk bezoeken. Sinds Oezbekistan een zelfstandige republiek is, vindt ze het leven er niet gemakkelijker op geworden. Dat geeft
weer spanning met haar kinderen, die de nieuwe republiek en de veranderingen meer accepteren. Terwijl we zo in gesprek zijn, blijkt men op zo'n 20 meter van ons terras begonnen te zijn met een
rituele slachting van een schaap! Niet dat dit een dagelijks tafereel in het openbaar is, maar je staat toch even raar te kijken. Het beest ligt, gekeeld, op zijn rug in het gras ( we hebben niets
gehoord!), ze hebben lucht in zijn buik geblazen, zodat ze hem dan beter kunnen villen. Ze zijn net begonnen zijn "ritssluiting" open te maken.
We vervolgen de stadswandeling met een bezoek aan Ark Fortress, de oude vestigingsstad van Bukhara. In september 1920 heeft het Rode Leger het fort gebombardeerd, waardoor veel verloren is gegaan.
Inmiddels is men met een gedeeltelijke reconstructie/restauratie begonnen. Een enorme stadswal met daarbovenop het fort. Uitzicht over de stad.
Zo wandelen we weer terug naar het oostelijk deel, naar ons hotel. De stad heeft veel last van het hoge en zilte grondwater uit de woestijn waardoor gebouwen aangetast zijn, men blijft renoveren en
restaureren. Ook het woestijnzand had veel gebouwen "begraven", waardoor na veel archeologisch onderzoek en werk deze weer zichtbaar zijn geworden.
We hebben op onze reis heel veel monumenten gezien, elke stad heeft zijn historie met held, martelaar, heilig verklaarde en vereringen. Het duizelt af en toe, en eerlijk gezegd, soms is het ook
genoeg geweest.
Van de fietsdames krijgen we een bericht dat ze nog zo'n 40 km van Bukhara zitten, in Navoyi. Of ze nog in Bukhara zullen zijn vanavond is niet duidelijk.
Lekker badderen, chillen en eten bij het naastgelegen restaurant op het dakterras. Helaas is alles vol, we kunnen eventueel aanschuiven bij een ander stel, geen bezwaar.
Zit daar een man, alleen aan tafel, over zijn menukaart gebogen......Mr. James Peach.
De Engelsman die dezelfde route volgt als onze dames! Hij nodigt ons uit bij hem te komen zitten. Hij is zover met de dames meegereisd, maar zij bleven kamperen in Navoyi, hij moest vanwege
thuiscontact in de stad zijn en verblijft in een jeugdhostel in de buurt van ons hotel. Daar zullen de dames morgen ook inchecken. Hij vertelt onder indruk te zijn van hun teamwork, wat ze allemaal
voor elkaar krijgen! Tijdens hun reis richting Bukhara, verbleven ze met zijn allen in een hotel met restaurant. De dames hadden boodschappen ingeslagen voor het avondmaal, stappen de keuken in en
gaan vervolgens hun eigen maaltijd bereiden, naast de chef de cuisine. Op de markt worden bananen gekocht, maar de prijs staat de dames niet aan, er wordt onderhandeld. De verkoper maakt duidelijk
dat die prijs ook net is betaald door de man naast hen.......James Peach. James voelt zich aardig opgelaten. Ze krijgen wel hun zin!
03-05-2015
Vandaag gaan we met de auto buiten de stad een en ander bezichtigen: de zomerresidentie van de laatste emir van Bukhara (van rond 1915). Het mausoleum/de bedevaartplaats van Naqshbandi: jongelui
willen met ons op de foto en proberen hun Engels te oefenen. Aan de overkant van de weg gaan we naar een Oezbeekse "fastfood": de Oezbeken offeren regelmatig schapen/geiten om een gunst te krijgen.
We lopen langs een langgerekt gebouw. Ineens staan we bij een slachtplaats, waar ze net een schaap naar de eeuwige jachtvelden hebben geholpen. Daarna gaat het vlees naar een grote ruimte waar wel
10 houtgestookte fornuizen staan. Ieder die een beest heeft laten slachten, kan daar het vlees (laten) bereiden, een bedrijvigheid en hitte van jewelste. Er wordt gekookt, gebakken, gestoofd,
gehakt, gesneden. Je mag in alle pannen komen kijken, de Oezbeken willen graag met je delen. Als de maaltijd klaar is, gaat de hele familie/groep met alle andere lekkernijen die ze hebben
meegebracht aan tafel, soms wel groepen van 20 personen. De mensen nodigen je uit om aan tafel te komen. Een vrolijke stemming overal. Voor ons westerlingen wel even slikken. Een manier van
fastfood of Oezbeekse wijze?
Daarna nog een bezoek aan een nogal vervallen necropolis en weer een moskee. De gids brengt ons terug naar het hotel, voor de komende 1,5 dag vrij. Na de lunch een siësta. De dames zijn intussen
ook in hun hostel aangekomen. Begin van de avond samen geborreld en daarna gezellig diner. We spreken voor morgen een gezamenlijk programma af. Nu Bedtijd!
Foto's
01 mei 2015
🇺🇿
vanuit Oezbekistan
Het is ons nog steeds niet gelukt foto's op onze reisblog te zetten.
wel op facebook.
Samarkand-Aidarkul -Bukara
01 mei 2015
🇺🇿
vanuit Oezbekistan
Oezbekistan 27-04-2015
Gisterenavond onze tassen al ingepakt, vanochtendom 6 uurop, want Ali komt onsom 7 uurophalen voor de treinreis naar Samarkand. Snel een ontbijtje en daar is Ali al!
Hij brengt ons naar de high speed trein Afrosiyob, die ons binnen 2 uur naar het 300 km verder gelegen Samarkand zal brengen.
Ook op het station paspoort- en ticketcontrole, bagage scannen, wederom paspoort- en ticket controle, naar de gereserveerde wagon, paspoort- en ticket controle.En nu op zoek naar de gereserveerde
plaatsen, stoelen nr. 1 en 2, gelukkig zo gevonden. Zwartrijden in deze witte hypermoderne trein zal niet lukken!
Langzaamaan loopt de trein vol, vooral met zakenmensen. Stipt op tijd vertrek, eerst laverend over het uitgebreide spoornetwerk, dan maakt hij vaart, soms tot 200 km P.uur. Net als in het vliegtuig
krijg je een headset om naar de Oezbeekse soap te kijken, een kopje thee en een sandwich. De stad glijdt voorbij, het vlakke land (bijna net Nederland), dan glooiend, dorpen, fabrieken, weer weidse
landschappen.
In Samarkand staat gids Denis ons al op te wachten en brengt ons naar de auto met chauffeur. Eerst onze bagage afgeven in het hotel, dan kunnen we gelijk met de stadstoer beginnen. Denis begint in
de auto al uitgebreid te vertellen over de historie van Samarkand, hij houdt ons scherp, door ons vragen te stellen over geschiedenis.
In een zijstraatje, in een doodlopend steegje met aan het einde de prachtige, bewerkte houten poort van ons hotelletje. Je komt op een prachtige binnenplaats, gaat naar binnen en komt in een lounge
in Arabische stijl, frisse kleuren, .mooie inrichting, goede kamer. Na snel opgefrist en wat kleding gewisseld ( het wordt al aardig warm buiten), gaan we met Denis op pad naar de eerste
bezichtiging: de Siyob bazaar.Op maandagis de bazaar vroeg afgelopen, maar er zijn nog enkele marktkooplui. Vooral de noten/gedroogd fruit en zoetwaren. We kopen een zak geroosterde gezouten
abrikozenpitten ( net amandelen) en heerlijk dadels, gevuld met rozijnen en walnoten. Iedereen wil wat aan je slijten, maar ja......
Dan komen we bij het 1e indrukwekkende monument uit de 13e eeuw: het Gur Emir Mausoleum. Een enorm hoge poort met aan beide zijde torens, dat allemaal in blauw groen mozaïek, je loopt een
binnenplaats op en daar is het prachtige mausoleum van de beroemde Amir Temur een blauwe koepel die schittert in de zon. Net zo indrukwekkend is de Bibi Khanun Moskee ( de vrouw van Tamir Emur).
Flaneren over de evenoude Tashkent boulevard, die nu een moderne winkelstraat is. Heerlijke pilaf eten op de veranda van een restaurant. En na de lunch naar Registan Square: 3 immense monumenten
bij elkaar: 2 madrasahs (islamitische universiteiten) en een caravan serail (een soort hotel). In dit laatste gebouw is ook een moskee. De binnenkant van de koepel is schitterend belegd met gouden
decoraties.
Samarkand heeft grote indruk op ons gemaakt.
Intussen krijgen we bericht dat de dames ook bijna in Samarkand zijn. Door de storm van gisteren, waardoor ze bijna niet konden fietsen, hebben ze vandaag een extra lange route. We spreken rond
half 9 af bij een restaurant. Eerst allemaal opfrissen.
Het restaurant is een soort combi van eten en disco. Knalharde muziek, wel gezellig, maar praten lukt niet. Daar is een oplossing voor: kom je om te eten, dan zijn er aan de zijkant kamers met
grote banken en redelijk geïsoleerd voor het muziekgeweld.
Zo kunnen we toch met elkaar praten en eten. We spreken af dat we morgen met zijn allen de stad gaan bezichtigen. Denis the guide wordt gebeld, hij regelt een extra auto.
28-04-2015
Monique, Lidewij en Denis komen ons ophalen bij het hotel.
We bezoeken Ulugbek Obsevartory (een restant van een reuze sextant/sterrenkijker uit de 15e eeuw). Het graf van Saint Daniel, een soort bedevaartplaats. In het graf van 27 meter ligt 1 arm van de
Joodse jongeman Daniel, ooit ergens in een buurland overleden, maar volgens de alom geprezen heerser Amir Temur, is de arm een wonderbaarlijk relikwie. De kameel die het relikwie droeg, stopte op
die plaats. Op die plaats ontsprong spontaan een bron met helend water. De Shakhi-Zinda Necropolis, een straat van mausoleums. Een zijdepapier fabriek, aangedreven door waterkracht. We lunchen met
plof (pilav), bezoeken de bazaar zodat de dames hun avondmaal bij elkaar kunnen scharrelen. De groep gaat te voet naar Registan Square terwijl Denis en de chauffeur de auto's die kant op brengen.
Effe los lopen, want Denis houdt de wind er goed onder. Regelmatig klinkt er: "Ladies! Attention, listen to me!"
En de meiden hebben natuurlijk ook aantrekkingskracht op de jonge mannen hier: alsof ze filmsterren zijn, met al die gasten op de foto!
Registan Square maakt veel indruk op de dames, het grote plein met de 2 grote madrasahs en het caravan serail. Op het binnenplein van 1 van de madrasahs kun je je verkleden in tradionele
bruidskleding. Carlijn en Lidewij gaan als Oezbeekse bruiden de wereld over! We hopen er z.s.m foto's van te kunnen laten zien.
Bij Registan Square nemen we afscheid van elkaar, vrije avond. De dames hebben morgen een office-day. Wij gaan naar Shakhrisabz, de geboortestad van.....AmirTemur.
29-04-2015
De chauffeur haalt ons op voor een dagtrip naar Shakhrisabz. We gaan een gedeelte van de rit door de bergen. De weg is op veel plaatsen slecht. Na zo' n 2 uur komen we op onze bestemming. In het
centrum is het een grote bouwput, alles ligt open, overhoop en het is er enorm stoffig. Onze vrouwelijke gids ontvangt ons hartelijk. We krijgen uitleg over de stadspoort, weer een mausoleum en
weer een moskee. Rondom de monumenten wordt een nieuw park gecreëerd, vanwege het 680e geboortejaar vanAmir Temur in 2016. Na 1,5 uur is het einde bezichtiging, weer terug via de slechte weg naar
Samarkand. Jammer, dit kostte veel tijd en voegde weinig toe.
Rond 6 uur zien we de dames weer in een bar in de stad. Een nieuwe gast erbij: James Peach. James is Engelsman, fietste met een vriend de wereld rond. Is inmiddels in zijn uppie, op terugweg naar
Londen. De heren werden in Noord-India steeds gewezen op 4 dames, die op tandems reden, hadden zij die nog niet ontmoet? Tot op een dag......ze elkaar bijna voorbij reden!
Vandaag hadden de dames office-day, dus gingen ze in een hotel met betere WiFi aan het werk, en wie zat daar in de lobby.....James Peach.
Samen heerlijk geborreld en gedineerd.
Op tijd naar bed, want vanaf morgen moeten de dames weer 4 dagen fietsen, richting Bukara. Wij gaan een nachtje naar een Yurt-kamp bij het Aidarkul meer, tussen Samarkand en Bukara.
30-04-2015
Op weg naar het Yurt-kamp bij het Aidarkul meer. Een nieuwe chauffeur, Suleman. Hij is niet erg spraakzaam, spreekt niet zo goed Engels.
Na een paar uur rijden stoppen we in Nurata, waar een moskee met heilige bron is, vol met heilige karpers. We zijn zo ongeveer de enige Westerse toeristen, mensen vragen waar we vandaan komen.
De Oezbeken staan wel voor je open: ze zijn behulpzaam, vriendelijk en willen veel van je weten. De meesten in deze regio zijn gematigd islamitisch. We houden rekening met elkaar, respecteren
elkaar.
De vrouwen zijn over het algemeen goed gekleed en verzorgd, meestal in mooie tunieken met bloemen en glitters. De oudere vrouwen dragen een hoofddoek. Een mengeling van Indiaas en Arabisch.
Nog een uurtje rijden en dan komen we bij het Yurt-kamp. Onze tent wordt aangewezen, is simpel, we slapen op matjes op de grond. Even opfrissen en dan aan de lunch. Die gaat er wel in: vers
gebakken vis, met rijst, groente en salade. En groene thee: bij de maaltijd krijg je meestal groene thee, liters hebben we al gedronken. Men vindt het beter bij warm weer warme thee te drinken dan
koude dranken. Het smaakt ons goed Even vrij die middag, we doen een dutje.Om 6 uurworden we weer opgetrommeld voor een kamelenritje van zo' n half uurtje. Om half 8 uitgebreid diner, daarna een
Kachstaanse muzikant bij kampvuur. Er zijn Fransen, Russen, Oezbeken en Nederlanders in het kamp. Na de muziek zingt elke nationaliteit een couplet uit zijn volkslied. Het is gezellig, maar wel op
tijd naar bed. Er is maar beperkt stroom!
Het is volle maan, de dekkleden van onze tent zijn al een beetje sleets. Het lijkt daardoor alsof de sterrenhemel in onze tent schijnt!
01-05-2015
Vandaag op tijd weer op pad. Ja, het is hard werken. We leggen heel wat kilometers af! We rijden door een woestijngebied, op de weg overstekende schildpadden. Door de tijd van het jaar gaan ze naar
elkaar op zoek voor.....
Na zo'n 1,5 uur rijden krijgen we autopech. De auto is echt kapot. De chauffeur regelt een taxi die ons naar Bukara brengt. Onderweg nog een bezoek aan een keramiek-fabriek. Marius probeert de
chauffeur uit te leggen dat we dat al meerdere keren hebben gezien, dus dat hij door mag rijden naar Bukara. In 1e instantie lijkt hij het te begrijpen, maar na wat bellen staan we toch ineens voor
de keramiek-fabriek. De auto uit, thee drinken, een snelle rondleiding en hup weer verder met de rit. Blijkbaar is het zo geregisseerd dat we toch hier langs moesten. Uiteindelijk wel blij om, even
uit de bloedhete auto om een pauze te nemen.
Na een klein uurtje komen we bij ons hotel Amelia in Bukara. Ook weer een steegje in, entree in een hotel met Arabische sfeer, prachtige kamer met luxe badkamer. Gastvrij ontvangst. Lekker
gebadderd en geluncht.
Op de koele binnenplaats van het hotel ons dagboek bijgewerkt.
Intussen melding van de dames dat ze nog een dagje reizen van Bukara vandaan zijn.
Tashkent-Fergana-Tashkent
25 apr. 2015
🇺🇿
vanuit Oezbekistan
Oezbekistan 25-04-2015
Even een note: we hebben al veel foto's gemaakt, die we graag met jullie willen delen. Helaas lukt het nog niet, vaak door slechte internetverbinding, deze op het blog te krijgen. We doen ons
best!!
Vandaag weer op tijd klaar voor de volgende uitstap: naar de Fergana-vallei voor 2 dagen.
Hammit is voor deze dagen onze chauffeur, hij pikt onsom 9 uurop bij het hotel. Een rit van zo'n 3,5 uur, waarbij we gelijkertijd een indruk van het landschap krijgen. Fergana-vallei is een soort
enclave in het zuidelijkste puntje van Oezbekistan. Tijdens de rit verandert het landschap in een glooiend heuvelachtig gebied met alleen gras, bijna geen bomen, dan komen de begroeide bergen,
die steeds grilliger en kaler worden. Om in de Fergana-vallei te komen moeten we door een soort natuurlijke corridor tussen bergkammen, de Kamchik-pas (2267 m) In dit gebied worden strategische
punten, zoals bergtunnels en wegen streng bewaakt door gewapende soldaten in camouflagepakken, vaak met maskers voor. Aan beide kanten liggen Kirgizië en Tadzjikistan. Fergana is een "rijk"
gebied met grondstoffen en landbouwgrond. De bergweg zou een 4-baans snelweg moeten zijn, maar is op veel plaatsen in zo' n slechte staat, dat men stapvoets moet rijden. Er wordt aan "gewerkt",
maar het schiet niet echt op.
Het verkeer in dit land is sowieso een georganiseerde chaos. Men gebruikt willekeurig alle rijstroken van zijn rijrichting, dus zigzaggend over de weg. Wil je iemand passeren of rijdt iemand je
in de weg, dan TOETER!!!! je even. Van links en rechts word je gepasseerd, soms rijden ze met 3 op een rij. Het dagelijks leven langs de weg gaat ook gewoon door. Iedereen en alles steekt over
wanneer men aan de andere kant van de (snel)weg moet zijn. Allerhande handel wordt er verkocht, heb je iets nodig, dan stop je ter plaatse, terwijl de vouwen uit je broek gereden worden.
Arbowetgeving kent men niet: wegwerkers werken zonder enige afzetting/ bescherming in de (midden)bermen, ze hebben een fluorhesje, dat moet voldoende zijn.
De bergweg en omgeving zijn wel indrukwekkend, grote en besneeuwde pieken en prachtige rotspartijen. Langs de weg staan veelal vrouwen hun waren te verkopen, zoals brood, zuivel, groente/fruit,
frisdrank en tulpen. Bovenin de bergen waait het, het is er stoffig. De mensen hebben hun hoofden in doeken gewikkeld alsof ze mummiehoofden hebben.
Het landschap verandert in een soort woestijn met zandduinen. Hier en daar zie je oases in het landschap, stroken met rijke groene begroeiing. Langzaamaan komt er meer groen, wordt het vlakker.
Als we de vallei binnenkomen, is er een paspoortcontrole als bij een landsgrens. De Foreigners moeten zich apart melden bij een loket, de chauffeur kan in zijn auto blijven.
De dorpen hebben veelal hun eigen karakter behouden, laagbouwhuizen met hun achterkant naar de weg, veelal tegen elkaar gebouwd, alsof er een lang muur is. De grotere plaatsen hebben brede wegen,
moderne kantoren. de meeste flats stammen nog uit de Sovjettijd, grauwe betonblokken met kleine ramen, benauwend. Dit land werkt hard aan economische ontwikkeling.
Uiteindelijk komen we in Kokand, waar we onze gids ontmoeten. Eerst lunch, we hebben allemaal honger!
Daarna bezoeken we het centrale park met het paleis/museum van de laatste Khan van Fergana, einde 19e eeuw, de Jami moskee en dan rijden we verder naar een Kirgische familie die tapijten weven
volgens oude traditie, vanaf spinnen tot en met weven. We worden hartelijk ontvangen, krijgen thee en lekkers.
Dan naar ons hotel in Fergana-stad, waar we rond 7 uur aankomen. We komen binnen via de de ingang aan de kant van de drukke stadsring. Als we naar onze kamer worden gebracht stappen we in een
prachtige binnentuin met verschillende gebouwen waar de kamers zijn. Vrolijk gekwetter van vogels, zwoele zomeravond, in het midden een restaurant/bar met overdekt terras en zwembad. Een oase van
rust. Na ons opgefrist te hebben heerlijk gegeten op het terras (met een wijntje!).
26-04-2015
Het weer is omgeslagen, van een warme zomerdag gisteren is het vandaag amper 12 gr. en een harde wind,veel opwaaiend zand en bomen liggen geknakt langs de weg. De kraampjes langs de weg zijn
leeg. Mensen worstelen zich vooruit.
Vandaag bezoeken we een zijdefabriek, waar ook weer het proces op authentieke wijze wordt uitgevoerd. Vanaf het afwikkelen van de cocons, het spinnen, het printen volgens de Ikat wijze en het
weven van stoffen. Bij Ikat maakt men strengen van zijden draden tot zo'n 240 m lang. Op de strengen worden patronen gemarkeerd en met een speciale verftechniek wordt dit patroon gekleurd. De
strengen worden als lange gekleurde veters aan het weefgetouw gehangen, de draden weer gespreid, waarna de weefster er de basiskleuren doorheen weeft. Prachtige stoffen!
Vandaag is het zondag en dan is er de grote Kumpeta Bazaar, Food en non-Food, een enorme mensenmassa. Prachtige producten (waaronder ook veel zijde).
Tot slot naar de master ceramist Rustam Usmanov: ook hier prachtige spullen, alleen moeilijk mee te nemen op onze reis.
De terugreis naar Tashkent, onderweg nemen we afscheid van onze gids. In de bergen hebben we nu sneeuw, totaal anders dan gisteren. Nu is het helemaal een bende op de weg. Hier en daar staan
mensen toch nog langs de weg om producten te verkopen. Eenmaal voorbij de bergpas gaat het beter.
Begin van de avond terug bij ons hotel. Er zijn 2 bruiloften bezig. Er staat een enorme Hummer-limo voor de deur. In de centrale hal lijkt het wel een filmstudio, professionele film- en
fotomakers. Groots uitgedoste bruiden, zichtbaar bloednerveus, wel prachtig. En heel veel families! Daar staan wij dan tussen, in onze vakantie outfit met rugzakken en wandelkisten aan. De liften
blijken ingepikt te zijn als speeldomein voor de bruiloftskinderen, we moeten oneindig lang wachten. De snotneuzen hebben opalle 14knoppen van de etages gedrukt.
Eerst opgefrist en daarna lekker Koreaans gegeten. Op tijd naar bed, morgen komt Ali onsom 7 uurophalen voor de trein naar Samarquand.
Een bericht van de fietsers: ze hebben veel last gehad van de storm en zijn zo'n 100 km voor Samarquand gestrand. We hopen ze morgen te ontmoeten.